Το βιβλίο αυτό αναφέρεται λίγο πριν τον πόλεμο το 1940 κάπου στο Μαρούσι. Εκεί ζει με τους γονείς της η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι που τα μικρότερα αδέλφια της την φωνάζουν Λέτρω. Απεχθάνεται τις ‘’γυναικείες ’’ δουλειές και το νοικοκυριό, ενώ τρελαίνεται να διαβάζει βιβλία, ανυπομονεί να δει θέατρο, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους ο κύριος Μαρσέλ ένας γάλλος που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, έχει υπό την προστασία του τον ανιψιό του τον Μπενουά, ο οποίος γίνεται αχώριστος φίλος των παιδιών. Όλα μαζί σκαρφίζονται ένα σωρό παιχνίδια και ιστορίες που μαγεύουν και τους ίδιους. Οι μεγάλοι και τα παιδιά . Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Γι΄αυτό άλλωστε και πίσω από μια μωβ ομπρέλα μπορεί να κρύβονται πολλές!
Το μυθιστόρημα έχει πάρα πολλά όμορφα και συγκινητικά σημεία, τα οποία με άφησαν χωρίς λόγια. Η συγγραφέας θέλει να δείξει την ματιά μιας άλλης εποχής πολύ πιο διαφορετική από την σημερινή. Πως ζούσαν, τι έκαναν στον ελεύθερο τους χρόνο και πως σκέφτονταν τα παιδιά εκείνης της εποχής. Το καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι όταν η Ελευθερία μαζί με τα αδέρφια της και τον Μπενουά έπαιζαν στην αυλή και ξαφνικά έρχεται ο μπαμπάς των παιδιών θυμωμένος που έκαναν τόση φασαρία λέγοντας τους: ‘’ Τι κάνετε εκεί; …. Σας ρωτάω τι κάνετε εκεί;’’ Όλο θάρρος η Ελευθερία του απαντά όπως θα το έκανε η Αντιγόνη: ‘’Πετάμε μπαμπά. Πετάμε με το αερόστατό μας.’’ Δείχνοντας το πόσο είχε ωριμάσει η Ελευθερία ένα κύμα χαράς και περηφάνιας γεννιούνται στον αναγνώστη.
Θεοδώρα Παγώνα Α2
