Το θέατρο,μία ιδιαίτερη μορφή τέχνης με πρωτότυπα και εμπνευσμένα χαρακτηριστικά,αποτελεί για κάποιους την καθημερινότητα ενώ για άλλους είναι μια δημιουργική ασχολία. Επιθυμώντας να ευαισθητοποιηθεί το εφηβικό κοινό περί του θέματος,πήραμε συνέντευξη από την σκηνοθέτη,ηθοποιό και υπεύθυνη εφηβικής ομάδας θεάτρου,Ελευθερία Καμπαγιοβάνη:
1)Πώς επηρεάζει το θέατρο τη ψυχολογία των εφήβων και τι τους προσφέρει;
Επηρεάζει την ψυχολογία τους πολύ θετικά, όπως όλες οι τέχνες. Για αυτό και είναι μεγάλο σφάλμα που δεν αντιλαμβάνεται το υπουργείο πως οι τέχνες και ειδικά το θέατρο μπορούν να βοηθήσουν στην καθημερινή ζωή και τη θετική ψυχολογία των εφήβων, με συνέπεια να έχουν αφαιρέσει το μάθημα και τη δραστηριότητα από όλες τις τάξεις μετά την Δ’ δημοτικού. Τώρα πώς το κάνει αυτό το θέατρο; Είμαι η μαγική διαδικασία της συνεύρεσης, της συνάντησης και της συνδιαλλαγής. Απο το να καθίσουμε σε έναν κύκλο και να πούμε αυτά που μας προβληματίζουν, μέχρι το να απεκδυθούμε τους εαυτούς μας και να μπούμε σε έναν ρόλο που θα μας κάνει να γελάσουμε και να ξεχαστούμε ή να συνειδητοποιήσουμε κάτι δια μέσω του θεάτρου. Η επαφή με το θέατρο, είτε είσαι 2 χρονών είτε είσαι 102 σε φέρνει πιο κοντά στην παιδική σου αθωότητα, εκεί που το παιχνίδι ήταν το πιο σημαντικό και λυτρωτικό γεγονός. Μεγαλώνουμε και παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας και ζητάμε το ίδιο να κάνουν και οι έφηβοι “γιατί πια ωρίμασαν”, “γιατί πρέπει να αποφασίσουν το μέλλον τους και δεν έχουν καιρό για παιχνίδια”. Έτσι, το θέατρο πέρα από καινούρια ερεθίσματα, έναν ασφαλές χώρο να εκδηλωθείς και να εκφραστείς, το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να προσφέρει στους εφήβους είναι να παρατείνουν για λίγο την βάναυση ενηλικίωσή τους και να μάθουν πώς ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν οι τέχνες μπορούν να είναι το καταφύγιό τους, για να συναντούν και πάλι τον παιδικό τους εαυτό.
2)Είναι εύκολο για έναν έφηβο/μία έφηβη να ασχοληθεί με το θέατρο στην πόλη μας και γιατί;
Είναι εύκολη απόφαση, αρκεί να θέλει να δοκιμάσει μια καινουργια εμπειρια. Έχει πολλών ειδών εφηβικές ομάδες στη Θεσσαλονίκη με καταρτισμένους εμψυχωτές. Μπορεί κάποιος/α να ψάξει και να δοκιμάσει τι του/της ταιριάζει. Το μειονέκτημα είναι ότι μιλάμε για ιδιωτικές ομάδες κατά βάση, επομένως υπάρχει κάποιο οικονομικό αντίτιμο. Όμως όλοι έχουμε κατανόηση ως προς αυτό, αν κάποιο παιδί θέλει, θα βρει με τους γονείς του ομάδες με πολύ οικονομικές συνδρομές. Και γενικά γίνονται πράγματα στο εφηβικό θέατρο της Θεσσαλονίκης, φεστιβάλ, συναντήσεις ομάδων κλπ.
3)Πώς θα μπορούσε να συνεργαστεί ένα σχολείο με ένα θεατρικό εργαστήρι κατά τη γνώμη σας;
Υπάρχουν τρόποι αν υπάρχει η θέληση και από τις δύο πλευρές. Να παρουσιαστεί ας πούμε μια παράσταση του εργαστηρίου στο σχολείο, να οργανωθεί ένα σεμινάριο/εργαστήριο με τον εμψυχωτή για συγκεκριμένο θέμα, να συνεργαστούν για ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ τα παιδιά του εργαστηρίου με μία ομάδα παιδιών του σχολείου. Πολύ ωραία η ιδεα να συνδεθεί το σχολείο περισσότερο με το θέατρο της πόλης.
4)Πιστεύετε πως θα έπρεπε να διδάσκεται η θεατρική αγωγή και στις τάξεις της δευτεροβάθμιας;
Το έθεσα και παραπάνω. Είναι μεγάλη έλλειψη κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη όλης της επιστημονικής κοινότητας, όχι μόνο του κλάδου. Ο εξοστρακισμός της τέχνης και του θεάτρου από τόσο μεγάλο κομμάτι της σχολικής ζωής δίνει τελείως λανθασμένο παράδειγμα στους μαθητές. Από την πολύχρονη εμπειρία μου με εφήβους, σε θεατρικά εργαστήρια και σε σχολικές θεατρικές ομάδες, οι έφηβοι πραγματικά διψούν για διεξόδους πιο δημιουργικές κι εμείς τους αφήνουμε διψασμένους. Αλλά και σαν έφηβη που υπήρξα πριν από κάποια χρονια, μπορώ να πω πως χωρίς τις ανιδιοτελείς προσπάθειες καθηγητών μου να εντάξουν το θέατρο στην σχολική κοινότητα θα ήμουν ένα παιδί χαμένο και αποπροσανατολισμένο, αναζητώντας μια θέση στον κόσμο μάταια. Το θέατρο στα σχολικά πλαίσια θα ήταν πολύτιμο μάθημα ζωής (γιατί για αυτό πρόκειται όταν συμβαίνει με τους σωστούς όρους του Εκπαιδευτικού Δράματος) για όλους τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Ωστόσο, ξεχνάμε πως ο κόσμος δεν έχει ανάγκη μόνο από επιστήμονες και τεχνίτες, έχει ανάγκη και από καλλιτέχνες. Άρα ας σκεφτούμε πόσο πολύτιμο θα ήταν το θέατρο στο σχολείο για τα παιδιά που έχουν μια κλίση προς την τεχνη και δεν μπορούν να την ανακαλύψουν γιατί δεν υπάρχει το ερεθισμα. Ακόμα κι αν αυτό το παιδί είναι ένα μόνο παιδί σε κάθε σχολείο, η δημόσια παιδεία οφείλει να του καλύψει τις ανάγκες του. Το ίδιο ισχύει για τη μουσική, τον αθλητισμό, τον χορό, τα εικαστικά, που ακόμα κι αν υπάρχουν, δεν εισχωρούν σε ουσιαστικό βάθος.
5)Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι άλλο;
Δείτε θέατρο! Αυτό θα ήθελα να πω. Η πρώτη μαγική πράξη που μπορούμε να κάνουμε για να συναντήσουμε τον εαυτό μας μέσα από το θέατρο, να διασκεδάσουμε ή να εμπνευστούμε είναι να πάμε να δούμε μία θεατρική παράσταση. Την παράσταση που έρχεται στο σχολείο και θα χάσουμε μάθημα για να τη δούμε ή την παράσταση που παίζεται στο θέατρο και θα επιλέξουμε με τους φίλους μας ή με τους γονείς μας να πάμε να την παρακολουθήσουμε ένα όμορφο απόγευμα. Αφιερώστε χρόνο να δείτε έστω δύο παραστάσεις τη χρονιά, είτε για εφήβους είτε για ενήλικες. Βάλτε τα αγαπημένά σας ρούχα, πάρτε τους δικούς σας ανθρώπους, αγοράστε εισιτήριο (ευτυχώς στη Θεσσαλονίκη πολλές τοπικές ομάδες διατηρούν το εισιτήριο σε χαμηλό κόστος), κλείστε το κινητό για μιάμιση ώρα, καθίστε πλάι πλάι με γνωστούς και αγνώστους σε μια σκοτεινή αίθουσα και αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο να πλάσει εικόνες, να καλπάσει με την φαντασία του, να ονειρευτεί. Αυτό είναι το θέατρο και το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Η συνέντευξη δόθηκε στη μαθήτρια Πετρίδου Σαββίδου Εύη από Γ2
